Draumamorgunmatur og algerlega eftir höfði og óskum Baldurs Freys og Jens Inga: nutellabrauð úr tröllaukinni krukku sem var vandlega valin úr ódýru búðinni. Allir mettir og ferðaklárir um hádegisbil en þá tölti hersingin niður í metró, nema Rakel greyið sem var farin í vinnuna að hafa eftirlit með EFTA/EB lagabákninu.
Fyrsta stopp var hinn stórmerki kínaverski súpermarkaður sem eftir lýsinum Andrésar átti bara heima í ævintýrum. En það reyndist dagsatt ævintýr og enginn skortur á úrvali og valkostum. Eiginlega áskorun að ná að takmarka sig í innkaupum. Þegar maður hélt að allt væri skoðað kom í ljós að við vorum bara í ytri helmingi búðarinnar. Fórum út klyfjuð af kryddum, tei ofl gúrmei.
Við röltum um miðbæinn en fljótlega fór sultarkórinn að verða æ háværari þannig að við förum að tillögu Andrésar inn í þrönga veitingahúsagötu út frá stóratorgi. Þar erum við tilvalin fórnarlömb innkastara túristastaðanna og er lofað gulli og grænum skógum. En þjónninn á erfitt með að fela vonbrigðin þegar við pöntum ekki stóra sjávarréttaplattann eða kjúklingadiskinn. Bara pizzur og annað léttmeti sem er barn - og ofnæmisvænt.
Við heimsækjum litla pissukarlinn sem er klæddur upp í napóleongalla. Magnað að auðkennistákn bæjarins skuli ekki vera betur frágengið; það eru bara svona snúrulufsur lafandi hist og pist aftan úr drengnum. Ætli það sé ekki kvöldlýsingarperur. Eða þvagrásin sjálf?
Í Belgíu er gert mikið af súkkulaðikonfekti. Og okkur þótti skylda ein og vel passandi að versla eins og eina öskju til að kvitta fyrir gestrisnina á næsta fyrirhugaða stoppi, í Tilburg. Það var um og yfir 30 stig þennan daginn þannig að það virtist vera staðalbúnaður að fá álfóðraða og rennda axlartösku með í kaupunum. Hún kom sér svo vel sem nestistaska fyrir kælivörur síðar
Það er óumflýalegt þrumuveður í aðsigi og við drífum okkur upp á metro stöð. Enda er ungviðið búið að fá nóg af bæjarlífinu og langar heim í badminton og leik. Við skiptum liði og karlar fara í innkaupaferð á meðan restin af genginu flýtir sér heim í kapphlaupi við úrhellið sem nálgast óðum. Það fer að blása hressilega og það þyrlast upp rykið af götunum og fyllir augu okkar. En við þurfum ekki að hafa miklar áhyggjur af því, demban hellist á okkur og hreinsar allt ryk á núll einum. Regnið dynur á þakinu og læðist inn um lofttúðurnar þar sem ég engist um í valkvíða við risavaxið kjötborðið, sem er í raun kjötlager. Við Andrés náum að sigta út nokkur góð stykki og leggjum inn pöntun. Innkaupin ganga bara nokkuð vel fyrir sig og við hlaupum við fót heim í rigningunni með kassana í fanginu. Ég spóla bara í nýju sandölunum mínum sem voru greinilega ekki hannaðir fyrir votgöngur.
Veðurguðirnir eru miskunsamir og rífa ský og regn burt svo við getum slegið upp grillveislu. Eftir spá hins reynda innkaupameistara Andrés þá kemur óvænt innihald upp úr kjötbréfunum miðað við það sem maður taldi sig krossa við á hinum franskmælandi pöntunarlista. En það kemur ekki í veg fyrir fjögurra kjöttegunda hlaðborð með grænmeti, kartöflum og tófúpylsum. Ljúf kvöldstund fylgir með mat, drykk, spjalli og ögn af plötukynningum.
Fyrsta stopp var hinn stórmerki kínaverski súpermarkaður sem eftir lýsinum Andrésar átti bara heima í ævintýrum. En það reyndist dagsatt ævintýr og enginn skortur á úrvali og valkostum. Eiginlega áskorun að ná að takmarka sig í innkaupum. Þegar maður hélt að allt væri skoðað kom í ljós að við vorum bara í ytri helmingi búðarinnar. Fórum út klyfjuð af kryddum, tei ofl gúrmei.
Við röltum um miðbæinn en fljótlega fór sultarkórinn að verða æ háværari þannig að við förum að tillögu Andrésar inn í þrönga veitingahúsagötu út frá stóratorgi. Þar erum við tilvalin fórnarlömb innkastara túristastaðanna og er lofað gulli og grænum skógum. En þjónninn á erfitt með að fela vonbrigðin þegar við pöntum ekki stóra sjávarréttaplattann eða kjúklingadiskinn. Bara pizzur og annað léttmeti sem er barn - og ofnæmisvænt.
Við heimsækjum litla pissukarlinn sem er klæddur upp í napóleongalla. Magnað að auðkennistákn bæjarins skuli ekki vera betur frágengið; það eru bara svona snúrulufsur lafandi hist og pist aftan úr drengnum. Ætli það sé ekki kvöldlýsingarperur. Eða þvagrásin sjálf?
Í Belgíu er gert mikið af súkkulaðikonfekti. Og okkur þótti skylda ein og vel passandi að versla eins og eina öskju til að kvitta fyrir gestrisnina á næsta fyrirhugaða stoppi, í Tilburg. Það var um og yfir 30 stig þennan daginn þannig að það virtist vera staðalbúnaður að fá álfóðraða og rennda axlartösku með í kaupunum. Hún kom sér svo vel sem nestistaska fyrir kælivörur síðar
Það er óumflýalegt þrumuveður í aðsigi og við drífum okkur upp á metro stöð. Enda er ungviðið búið að fá nóg af bæjarlífinu og langar heim í badminton og leik. Við skiptum liði og karlar fara í innkaupaferð á meðan restin af genginu flýtir sér heim í kapphlaupi við úrhellið sem nálgast óðum. Það fer að blása hressilega og það þyrlast upp rykið af götunum og fyllir augu okkar. En við þurfum ekki að hafa miklar áhyggjur af því, demban hellist á okkur og hreinsar allt ryk á núll einum. Regnið dynur á þakinu og læðist inn um lofttúðurnar þar sem ég engist um í valkvíða við risavaxið kjötborðið, sem er í raun kjötlager. Við Andrés náum að sigta út nokkur góð stykki og leggjum inn pöntun. Innkaupin ganga bara nokkuð vel fyrir sig og við hlaupum við fót heim í rigningunni með kassana í fanginu. Ég spóla bara í nýju sandölunum mínum sem voru greinilega ekki hannaðir fyrir votgöngur.
Veðurguðirnir eru miskunsamir og rífa ský og regn burt svo við getum slegið upp grillveislu. Eftir spá hins reynda innkaupameistara Andrés þá kemur óvænt innihald upp úr kjötbréfunum miðað við það sem maður taldi sig krossa við á hinum franskmælandi pöntunarlista. En það kemur ekki í veg fyrir fjögurra kjöttegunda hlaðborð með grænmeti, kartöflum og tófúpylsum. Ljúf kvöldstund fylgir með mat, drykk, spjalli og ögn af plötukynningum.
Ummæli