Ég og krakkarnir fórum á Kung-Fu panda um daginn. Eins og við var að búast var þetta frábær skemmtun frá DreamWorks verksmiðjunni með mátulega blöndu gríns, boðskaps og vísidóms. Þar á meðal var spekin að trúa að sjálfan sig. Það finnst mér alveg 150 DKK virði að fá það innprentað í heilabörk barnanna með hjálp bíómyndarinnar og bland í poka.
Í dag fór ég að efast um burði mína til að ljúka einföldu verkefni: sækja miðana í sirkussýninguna í dag uppi á Nærumvænge torv. Samkvæmt mínum áttavita er það á túninu hjá SuperBest og ég hafði orð á því í dag við Hönnu að ég hefði ekki séð nein ummerki um eitt stykki sirkus á túninu þarna þar sem ég hjólaði yfir brúnna í morgun. Hanna sagði að þeir sæjust kannski ekki frá brúnni, ég tók það gott og gilt enda hafði ég fulla körfu að bókum að framanverðu og svo Ástu Lísu með dúkkuna í fanginu í barnastólnum.
Til þess að vera tímanlega í þessu ákváðum við að ég færi á stúfana núna áðan að ná í miðana, svo við hefðum nú nægan tíma til að komast af stað fyrir sýninguna kl 17. Ég sótti mér peninga uppi á torgi og skimaði eftir einu stykki sirkus. Ég sá ekki nein ummerki. Hlýtur að vera þarna einhversstaðar lengra niður með hraðbrautinni, eitthvað talaði Hanna um það. Neibb, nokkrum rangölum og blindgötum síðar var ég farinn að efast alvarlega um hæfileika mína til að finna nokkurn skapaðan hlut, þrátt fyrir nafn mitt.
Ég kom því heim með skottið á milli fótanna, miðalaus og ringlaður. Getur það verið, sagði Hanna, að við séum eitthvað að rugla með daga? Einmitt, við vorum viku á undan áætlun! Bara gat ekki verið að eitt stykki sirkus gæti falið sig svona vel í skógi og sinu. Ég hafði samt farið að efast um sjálfan mig eins og Kung Fu pandan gerði fyrst, hér er verk að vinna.... Á maður að segja frá svona....?
Í dag fór ég að efast um burði mína til að ljúka einföldu verkefni: sækja miðana í sirkussýninguna í dag uppi á Nærumvænge torv. Samkvæmt mínum áttavita er það á túninu hjá SuperBest og ég hafði orð á því í dag við Hönnu að ég hefði ekki séð nein ummerki um eitt stykki sirkus á túninu þarna þar sem ég hjólaði yfir brúnna í morgun. Hanna sagði að þeir sæjust kannski ekki frá brúnni, ég tók það gott og gilt enda hafði ég fulla körfu að bókum að framanverðu og svo Ástu Lísu með dúkkuna í fanginu í barnastólnum.
Til þess að vera tímanlega í þessu ákváðum við að ég færi á stúfana núna áðan að ná í miðana, svo við hefðum nú nægan tíma til að komast af stað fyrir sýninguna kl 17. Ég sótti mér peninga uppi á torgi og skimaði eftir einu stykki sirkus. Ég sá ekki nein ummerki. Hlýtur að vera þarna einhversstaðar lengra niður með hraðbrautinni, eitthvað talaði Hanna um það. Neibb, nokkrum rangölum og blindgötum síðar var ég farinn að efast alvarlega um hæfileika mína til að finna nokkurn skapaðan hlut, þrátt fyrir nafn mitt.
Ég kom því heim með skottið á milli fótanna, miðalaus og ringlaður. Getur það verið, sagði Hanna, að við séum eitthvað að rugla með daga? Einmitt, við vorum viku á undan áætlun! Bara gat ekki verið að eitt stykki sirkus gæti falið sig svona vel í skógi og sinu. Ég hafði samt farið að efast um sjálfan mig eins og Kung Fu pandan gerði fyrst, hér er verk að vinna.... Á maður að segja frá svona....?
Ummæli