Það var ekki upp á marga fiska næturhvíldin, ef það mætti kalla það sem svo. Líkamsklukkan eitthvað bjöguð og ræsti mig fram að pissa eins og einu stykki syndaflóði tveim tímum eftir að ég sofnaði þrátt fyrir samviskusamlegt fyrir-nóttina-piss. Mætti halda að maður væri bara óléttur?
Í dagsbirtunni sést enn betur hversu rosa flatt og rúðustrikuð Fargo er, eða það sem ég hef séð af borginni. Breiðar og hornrétt stræti og götur ná ekki að þekja mikið af sléttunum hér. Sjaldan séð eins mikið magn af matsölustöðum og verslunum samankomið á einum stað. Merkilega margir að fá sér McDonalds í morgunmat í bílalúgunni hérna á staðum við hliðina í morgun. Það var meira að segja ein konan sem kom inn í morgunverðasalinn með Mc poka með sér. Glætan maður hefði lyst á svoleiðis brasi fyrir hádegi.
Fundum Microsoft hérna ekki langt frá úti á sléttunni. Ég þurfti að fylla reglulega á kaffi og kólabirgðirnar við hliðina á mér í kennslustofunni til að halda meðvitundarstiginu fyrir ofan núllið. En þetta hafðist nú allt saman þrátt fyrir að ég og John neyttum ýmissa sleggjuaðferða við að fá uppsetninguna á Axapta í gegn, sem var eitt verkefnanna. Ég sat svolítið áfram til að fylgja eftir nokkrum málum og skaut póstum út í geim og kom á fundi með nokkrum heimamönnum á föstudaginn.
Ég lagðist svo upp í rúm á hótelherberginu í klukkutíma til að aðeins að reyna að komast upp fyrir núllið í meðvitundarstiginu. Stillti klukkuna og tók smá hring á þessum 50+ rásum og sá þar frétt um hörmulegt gengi á flugvöllum með tilliti til þess að vera á tíma. Júnímánuður sl. var víst sá alversti í áraraðir og það fer víst ekki batnandi. Chicago flugvöllur kom víst alverst út úr þessu með rétt um 55% fluga á áætlun. Hljómar alveg kunnulega.
Eitthvað fór klukkustillingin úr skorðum því ég rankaði við mér við það að John bankaði á dyrnar hjá mér um hálf sjö. Við fórum á einn indverskan veitingastað, The Indian Passage. John var eitthvað slæmur í maganum og borðaði nánast ekkert af sínum mat. Mér leið ekki sem best heldur og borðaði jú eitthvað en ekki mikið. Þjónustustúlkan gat ekki orða bundist: "what happened"? Við gáfum skýringarnar en John bjargaði ærunni með því að biðja um að taka matinn með út úr húsi. Held að hann ætli að fara beint í rúmið, skil það vel.
Uppi á herbergi nýtti ég mér hina inniföldu nettengingu til að skrifa niður og setja á netið þessa dagbókarbrot. Ennþá frekar ómögulegur í maganum, á í mestu erfiðleikum með að finna sjónvarpsstöð sem er ekki að hella yfir mann fitulöðrandi matarauglýsingum. Hef dottið niður á Survivor Man á Discovery sem hefur nánast engan mat fyrir augunum, enda er hann alltaf hálf allslaus í eyðilendum.
Í dagsbirtunni sést enn betur hversu rosa flatt og rúðustrikuð Fargo er, eða það sem ég hef séð af borginni. Breiðar og hornrétt stræti og götur ná ekki að þekja mikið af sléttunum hér. Sjaldan séð eins mikið magn af matsölustöðum og verslunum samankomið á einum stað. Merkilega margir að fá sér McDonalds í morgunmat í bílalúgunni hérna á staðum við hliðina í morgun. Það var meira að segja ein konan sem kom inn í morgunverðasalinn með Mc poka með sér. Glætan maður hefði lyst á svoleiðis brasi fyrir hádegi.
Fundum Microsoft hérna ekki langt frá úti á sléttunni. Ég þurfti að fylla reglulega á kaffi og kólabirgðirnar við hliðina á mér í kennslustofunni til að halda meðvitundarstiginu fyrir ofan núllið. En þetta hafðist nú allt saman þrátt fyrir að ég og John neyttum ýmissa sleggjuaðferða við að fá uppsetninguna á Axapta í gegn, sem var eitt verkefnanna. Ég sat svolítið áfram til að fylgja eftir nokkrum málum og skaut póstum út í geim og kom á fundi með nokkrum heimamönnum á föstudaginn.
Ég lagðist svo upp í rúm á hótelherberginu í klukkutíma til að aðeins að reyna að komast upp fyrir núllið í meðvitundarstiginu. Stillti klukkuna og tók smá hring á þessum 50+ rásum og sá þar frétt um hörmulegt gengi á flugvöllum með tilliti til þess að vera á tíma. Júnímánuður sl. var víst sá alversti í áraraðir og það fer víst ekki batnandi. Chicago flugvöllur kom víst alverst út úr þessu með rétt um 55% fluga á áætlun. Hljómar alveg kunnulega.
Eitthvað fór klukkustillingin úr skorðum því ég rankaði við mér við það að John bankaði á dyrnar hjá mér um hálf sjö. Við fórum á einn indverskan veitingastað, The Indian Passage. John var eitthvað slæmur í maganum og borðaði nánast ekkert af sínum mat. Mér leið ekki sem best heldur og borðaði jú eitthvað en ekki mikið. Þjónustustúlkan gat ekki orða bundist: "what happened"? Við gáfum skýringarnar en John bjargaði ærunni með því að biðja um að taka matinn með út úr húsi. Held að hann ætli að fara beint í rúmið, skil það vel.
Uppi á herbergi nýtti ég mér hina inniföldu nettengingu til að skrifa niður og setja á netið þessa dagbókarbrot. Ennþá frekar ómögulegur í maganum, á í mestu erfiðleikum með að finna sjónvarpsstöð sem er ekki að hella yfir mann fitulöðrandi matarauglýsingum. Hef dottið niður á Survivor Man á Discovery sem hefur nánast engan mat fyrir augunum, enda er hann alltaf hálf allslaus í eyðilendum.
Ummæli