Líðanin var nokkru betri eftir 12 tíma hvíldina og matarlystin að mestu komin aftur. Ég gat því fengið mér eitthvað annað bara eitt epli í morgunmat. Af öllu sykurkruðeríinu valdi ég mér hafragrautinn sem er alveg bara prýðisgóður.
Enn einn dagurinn í kennslustofunni framundan og ég fékk mér verkja og hitalækkandi til að slá á hausverkinn og stífleikann í hnakkanum. Það hlýtur bara að vera annað hvort eitthvað slævandi í þessu dufti og pillum eða að kennslu efnið var svona leiðinlegt, því ég var gersamlega að sofna. Dottaði bara þó nokkuð oft undir hádegið.
Við fórum á Godfather's pizzustað í hádeginu en þeir voru með hlaðborð. Það sem sló mig þar var ein pizza sem er ætluð í eftirverð. Svona sykurhlaðið deig með glassúr og M&M kúlum en það var líka hægt að fá deigkúlur í kanilsykurhjúp, úúghhh. Ég bara næstum ældi, þetta er alveg týpiskt bandarískt, alveg löðrandi í sykri, enda gat maður séð það á 80% af matargestum að þar voru menn svolítið yfir kjörþyngdinni. John prófaði deigkúlurnar og fannst þær fínar en deigpizzan þótti honum hræðileg og sagðist hafa meitt sig bókstaflega í tönnunm.
Seinnipartinn á leiðinni frá námskeiðinu fórum við í gegnum möguleika okkar í kvöldmatar málum. Möguleikarnir eru óendanlegir því allt er nú hægt að fá, allan sólarhringinn, allan ársins hring. Við ákváðum því að taka ameríska pólinn í þetta og fara á alþjóðlega pönnukökuhúsið sem kvöldmat. Það virtist nú ekki vera svo óalgengt hjá fólki því eitthvað var nú af gestunum. Þjónustustúlkan var eitthvað svo rosalega kammó og í rúllandi rullu að mér fannst það bara hálf pínlegt. Næstum eins og hún væri aðeins þroskaheft, en það var nú ekki raunin því hún breyttist aftur í venjulega manneskju þegar hún sópaði gólfið. John hlýtur að hafa séð eitthvað skrýtinn svip á mér því hann kom með athugasemd um að hér væri unnið fyrir þjórfé. Við tókum smá umræðu um það hversu þjónusta getur verið aðeins of ágeng. Maturinn var alveg allt í lagi, eggjabaka með fyllingu og svo pönnukökur. Að sjálfsögðu allt of mikið, svona passlegt fyrir tvo og komið með auka gosglas þegar við erum komnir hálfa leið niður úr því fyrra.
Ég held bara svei mér þá að ég myndi grennast hérna í Bandaríkjunum þar sem ég er kominn með hálfgert ógeð á mat þar sem þetta er allstaðar í andlitinu á manni (matsölustaðir og auglýsingar) og í allt of stórum skömmtum í yfirgengnum útfærslum (feitt og sykrað). Maður verður beinlínis frábitinn mat þegar allar þessar auglýsingar og neysluhvatning gera þetta að hálfgerðu klámi.
Það var ekki annað hægt en að kíkja í móðurskip verslanna, Wal-Mart. John átti eftir að klára nokkur innkaup af listanum. Eins og allt í Ameríku var þetta náttúrulega risastórt og allt til í óteljandi úrvali og vöruflokkum. Rakinn úti skall á okkur þegar við höfðum lokið verslunarrápinu, það var reyndar svo heitt í lofti að regndroparnir nánast gufuðu upp jafnóðum.
Enn einn dagurinn í kennslustofunni framundan og ég fékk mér verkja og hitalækkandi til að slá á hausverkinn og stífleikann í hnakkanum. Það hlýtur bara að vera annað hvort eitthvað slævandi í þessu dufti og pillum eða að kennslu efnið var svona leiðinlegt, því ég var gersamlega að sofna. Dottaði bara þó nokkuð oft undir hádegið.
Við fórum á Godfather's pizzustað í hádeginu en þeir voru með hlaðborð. Það sem sló mig þar var ein pizza sem er ætluð í eftirverð. Svona sykurhlaðið deig með glassúr og M&M kúlum en það var líka hægt að fá deigkúlur í kanilsykurhjúp, úúghhh. Ég bara næstum ældi, þetta er alveg týpiskt bandarískt, alveg löðrandi í sykri, enda gat maður séð það á 80% af matargestum að þar voru menn svolítið yfir kjörþyngdinni. John prófaði deigkúlurnar og fannst þær fínar en deigpizzan þótti honum hræðileg og sagðist hafa meitt sig bókstaflega í tönnunm.
Seinnipartinn á leiðinni frá námskeiðinu fórum við í gegnum möguleika okkar í kvöldmatar málum. Möguleikarnir eru óendanlegir því allt er nú hægt að fá, allan sólarhringinn, allan ársins hring. Við ákváðum því að taka ameríska pólinn í þetta og fara á alþjóðlega pönnukökuhúsið sem kvöldmat. Það virtist nú ekki vera svo óalgengt hjá fólki því eitthvað var nú af gestunum. Þjónustustúlkan var eitthvað svo rosalega kammó og í rúllandi rullu að mér fannst það bara hálf pínlegt. Næstum eins og hún væri aðeins þroskaheft, en það var nú ekki raunin því hún breyttist aftur í venjulega manneskju þegar hún sópaði gólfið. John hlýtur að hafa séð eitthvað skrýtinn svip á mér því hann kom með athugasemd um að hér væri unnið fyrir þjórfé. Við tókum smá umræðu um það hversu þjónusta getur verið aðeins of ágeng. Maturinn var alveg allt í lagi, eggjabaka með fyllingu og svo pönnukökur. Að sjálfsögðu allt of mikið, svona passlegt fyrir tvo og komið með auka gosglas þegar við erum komnir hálfa leið niður úr því fyrra.
Ég held bara svei mér þá að ég myndi grennast hérna í Bandaríkjunum þar sem ég er kominn með hálfgert ógeð á mat þar sem þetta er allstaðar í andlitinu á manni (matsölustaðir og auglýsingar) og í allt of stórum skömmtum í yfirgengnum útfærslum (feitt og sykrað). Maður verður beinlínis frábitinn mat þegar allar þessar auglýsingar og neysluhvatning gera þetta að hálfgerðu klámi.
Það var ekki annað hægt en að kíkja í móðurskip verslanna, Wal-Mart. John átti eftir að klára nokkur innkaup af listanum. Eins og allt í Ameríku var þetta náttúrulega risastórt og allt til í óteljandi úrvali og vöruflokkum. Rakinn úti skall á okkur þegar við höfðum lokið verslunarrápinu, það var reyndar svo heitt í lofti að regndroparnir nánast gufuðu upp jafnóðum.
Ummæli